Fatih Debbağ ödüllerle taçlanan yazma tutkusunu anlatıyor...

''Yazmasam deli olacaktım...''

Ben kendimi bildim bileli yazıyorum aslında. Çocukluğumda eve gelen misafirlere yazdıklarımı okurdum. Onlar, izlediğim filmlerin bir bakıma değiştirilmiş özetleriydi. Bazen yazmayıp kafamın içinde canlandırıyordum. Benimle konuşuyorlardı bu sefer. Böyle zamanlarda ben sessizliğe bürünüyor, pek kimseyle konuşmuyordum. Çünkü onları dinliyordum. Neyse ki benim zamanımda ''Güzel Konuşma ve Yazma'', ''Kompozisyon'' gibi dersler vardı. Haftada bir saat de olsa o derslerde yazıyordum. O yıllarda yazdıklarım öğretmenlerimin de dikkatini çekmişti. Ne yazdığımı merak ederler, bana mutlaka okuturlardı. Sonra başımdan geçen şeyleri yazmaya başladım. Hayatın gülünç taraflarını kurgulayıp kısa hikâyeler olarak kaleme alıyordum. Herkesin ilgisini çektiğini, hoşlarına gittiğini görmek beni keyiflendiriyordu. Birilerini güldürmek ve bazen de hayatın dramatik taraflarını onlara göstermek için de yazıyordum. İçimde yazmakla ilgili hep bir istek vardı. Ve kafamın içinde dolanan hikâyeler beni sürekli dürtüyordu. O yıllarda bunu açıklayamıyordum. Yıllar sonra, Sait Faik'in öyküleriyle tanıştığımda onun yazma tutkusuyla ilgili de bir şeyler öğrendim. Sait Faik bir yerde, ''Yazmasam deli olacaktım,'' diyordu. İşte bu, dedim. Ben de böyleydim. Evet, yazmasam ben de deli olacaktım sanki. Yazmaya vakit ayırmam gerektiğini anlamıştım.

Yirmili yaşlarda yazdığım bir romanla Can Yayınları'nın kapısını çalmıştım. O zamanlar bir yayınevine randevusuz girebiliyordunuz. Israrla Erdal Öz'le görüşmek istemiştim, beni kabul etmişti. Yazdığım romanı okumasını istemiştim. ''Editörlerimiz var, neden ben okuyayım, daha kendi yazılarıma vakit ayıramıyorum,'' demişti haklı olarak. Ama bir şekilde ikna olup kabul etmişti dosyayı. Sonrasında ise romanımı beğenmemiş ve daha fazla okumam gerektiğini söylemişti kısaca. Her ânını hatırladığım güzel ve değerli bir konuşmaydı. Ceplerime koyduklarımla yoluma devam ettim. Yazdığım öyküler oldu. Çocuk öyküleri değildi bunlar. Beğenilse de yayımlatamadım, herkesin haklı bir gerekçesi vardı. Dergilerde adıma rastlamadıklarını söylediler mesela. Dergilerin kapısına gittiğimde ise öykülerimin çok uzun olduğu söylendi. Ben de yarışmalarda şansımı denedim. Ödüller aldım. Öykülerim ödül aldığım seçki kitapların içinde yer aldığında mutlu olmuştum. Artık yazma edimimi hızlandırmam gerektiğini anlamış, olgunlaşmaya da başlamıştım. Sanırım beni yazmaya iten şey de hayata dair anlatmak istediklerimdi. Bunun başkaları için bir önemi var mı bilmiyorum. Ben sadece söylemek ve anlatmak istiyorum. Benim derdim sadece bu.